Verslag 12 uurs estafette 2009

20 juni 2009 is weer zo’n dag die je niet snel zal vergeten. Niet zozeer dat dit de zaterdag voor Vaderdag is maar vooral omdat we deelnamen aan de befaamde 12 uurs estafette van Haag Atletiek. Dit jaar waren we met twee teams vertegenwoordigd, nml Mile 17 en Smile 17. Patty, als grote drijfveer achter deze twee teams had voor een spannende teamverdeling gezorgd. Maar hoe begin je eigenlijk aan dit evenement. Eigenlijk al op de vrijdagmiddag als we dan bezig zijn op het middenterrein van Haag om de, nieuw aangeschafte, partytent op te zetten. De grote groene scouting tent was dit jaar niet van de partij. Na wat puzzelwerk door Patty, Rob en ondergetekende stond daar dan de partytent, zonder zijwanden, want door de stevige wind leek het ons verstandig deze niet op te hangen. Dat zou de volgende ochtend moeten gebeuren. Dan is het zaterdagochtend rond acht uur als ik mijn auto, volgeladen met stretchers, tafel en Sticks en daartussen ergens mijn eigen tas met loopspullen het terrein opdraai van Haag. Een paar keer heen en weer lopen om alle spullen bij de tent te krijgen en dan jezelf opladen voor de estafette. Volgens de teamindeling mocht ik als startloper voor Smile17 als eerste starten. Dat is meestal zo met startlopers anders hadden ze daar wel andere naam voor bedacht, bv tweede loper en ga zo maar door met aftellen. Nu was het maar tot zes want daarna moest de startloper (ik dus) weer aan de bak. Het was voor mij toch alweer drie jaar geleden dat ik aan dit evenement heb meegedaan als loper. Voorgaande jaren van de partij als begeleider/masseur omdat ik vanwege een langdurige achillespees blessure niet als loper mee kon doen. Belangrijke vraag voor mij was dan ook of de pees het zou houden.Nadat iedereen zich had gemeld bij de partytent, ondertussen al met zijwanden, was er voor mij nog een verassing. Patty vroeg of ik haar even wilde helpen om nog iets op te zetten. Wat bleek, kreeg ik een beachflag (Engels voor strandvlag) aangeboden met daarop mijn “bedrijfsnaam” SPIER en afkorting. Naar bleek was dit een geste van een aantal zeer bevriende lopers. Arend en Mieke bedankt (en evt. alle andere die hieraan hebben meegedaan). Natuurlijk zijn hiervan enkele foto’s gemaakt en daarna de groepsfoto met beide teams. Iedereen in het juiste tenue, het ondertussen al overbekende rode Mile 17 T-shirt. Dank aan de hoofdsponsor, die toch weer een aantal loopfanaten bij elkaar had gevonden om aan dit unieke evenement mee te doen. Sommige zijn verslaafd want die zie je elk jaar weer terug. Startnummers uitdelen, chip controleren en je polsbandje om. Dit ter controle van de baan commissie zodat er geen illegale lopers zouden deelnemen. Niet voor de gratis drankjes en hapjes, uit de sportkantine, zoals in sommige vakantie ressorts. Wel was er genoeg te eten en te drinken meegenomen door cateraar Fesevur. Dit bestond uit fruitsalade, pannenkoeken, pasta, eierkoeken, sultana’s en fruit. Van de honger omkomen zouden we dus niet. Verder was er door de sponsor JustGoForFit sportdrank H3O van Herbalife ter beschikking gesteld. Dit ter verbetering van de prestaties. Bedankt MoniqueOndertussen was de grote wijzer richting de twaalf gekropen en de kleine bijna op de negen. Tijd om te verzamelen bij het startvak, heel belangrijk als startloper, om daar te horen dat we nu linksom moesten en niet zoals voorgaande jaren rechtsom. Om 09.00 uur was daar dan eindelijk het startschot. Samen met de sololopers van 6 en 12 uur gingen de estafettelopers van start. Het park uit en linksaf de Laan van Poot op om bij de ingang Fuutlaan linksaf het duinenpad op te gaan. Lang vals plat met vele gele cirkels om de slechte plekken aan te geven. Aan het einde kort na beneden om dan weer, hoe kan het anders, linksaf richting de ingang van Haag. Daar weer linksaf om na nog een halve ronde over de atletiekbaan dat spreekwoordelijke stokje over te geven aan Frank. Mijn medestarter Ronald Kwakkelstein, voor Mile 17 mocht even later zijn stokje overgeven aan Tim. De andere lopers hadden het wel naar hun zin om samen met de “tegenstander” op te lopen. Dit hield in dat na zes lopers er nog geen afscheiding was tussen beide teams. Goed verdeeld Patty. Maar even later was daar toch het verschil en liep Smile 17 langzaam uit op Mile17. Na ongeveer vijf uur gelopen te hebben was daar dan de eerste ronde achterstand voor Mile 17. Later kwam daar nog een tweede bij. Op de baan en in de duinen werd er hard gevochten om een plek maar bij de partytent was alles weer (eier)koek en ei. – veel eieren in deze zin -. Er werd lekker gelopen al had ik wel het idee dat sommige onderweg koffie hadden gedronken of waren gevallen. Verdwalen ging niet want de route was afgezet met lint en wat is er nu makkelijker dan vier keer linksaf. Het mocht de pret niet drukken want we moesten nog zolang. Tot laat in de middag bleef ons gemiddelde boven de 12 km/u om aan het eind van de dag te zakken tot net onder de twaalf. Stel je eens voor dat je onderweg geen koffie drinkt, dan gaan we nog harder. Dat is voor volgend jaar. Maar toch allemaal goed gedaan hoor. Er werd ook veel gebruik gemaakt van de Stick, de tandenborstel voor vermoeide spieren. Bedankt SPIER. Blessures bleven uit en er werd minder geklaagd over spierpijn. Hoewel de meesten zeer te spreken waren over de Stick heeft dat niet geresulteerd in een hoge verkoop. Sterker nog, nihil. Wel veel gehoord – goed ding- maar er een aanschaffen, ho maar. Zo ging de dag dan langzaam voorbij, het bleef lekker loopweer, soms wat veel wind, maar niet te warm. Na drieënveertigduizend tweehonderd seconden klonk daar het eindsignaal. We vallen in elkaars armen, felicitaties over en weer en bij de meesten een diepe zucht – aaahhhhh eindelijk afgelopen. Is het voor de start al hectisch, na het eindsignaal is dat weer. Alles bij elkaar zoeken en de partytent weer inpakken. Past dus nooit meer in de doos. Stretchers inklappen en weer een aantal keren naar de auto lopen om daar alles in te laden. Even snel een lekker koud glas bier, bedankt Tim. Dit goudgele vocht had al de juiste kleur, want ik had ergens eens gelezen dat je net zolang na een sportinspanning moet blijven drinken tot je urine weer lichtgeel is. Dan handenschuddend, iedereen bedankend voor de inzet en samenwerking, voor de laatste maal naar de auto. Instappen en naar huis om daar alle inspanningen van je af te spoelen onder het gemalen water. Effe op de bank de dag de revue laten passeren om dan te bemerken dat je niets meer snapt van de film als je je ogen weer open doet. Na een goede nachtrust genieten van Vaderdag en denken aan volgend jaa. rMede- en tegenstanders, cateraars en supporters, bedankt voor de dag. En Patty als hoofdsponsor MILE 17 mag zeker niet ontbreken in dit rijtje. Het was weer top.Namens SPIER (Jan Slootweg) gegroet